Πριν μπει καλά- καλά στο μακρύ και σκοτεινό τούνελ της κρίσης, το 2008, ο Έλληνας δαπανούσε το 11% του προϋπολογισμού του για εστιατόρια, καφέ, καντίνες και ό,τι σχετίζεται με την εστίαση. Με αυτήν την… επίδοση και συνολικά περί τα 18,4 δις ευρώ σχετικών δαπανών, η Ελλάδα βρισκόταν στην 3η θέση.

Μια δεκαετία μετά, έχοντας απωλέσει περί το 25% του εθνικού προϊόντος, με πολεμικού τύπου εισοδηματικές και παραγωγικές απώλειες, με σταθερά υψηλή ανεργία και χαμηλή απασχόληση, οι Έλληνες παραμένουν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας! Αν και οι δαπάνες εστίασης έχουν περιοριστεί κατά περίπου 2 δισ. ευρώ- μάλλον δυσανάλογη μείωση σε σχέση με τη μείωση των εισοδημάτων- διαμορφώνονται στο 12,4% του συνόλου των δαπανών των νοικοκυριών.

Αν και στην έρευνα δεν υπάρχουν άλλα ποιοτικά στοιχεία, που να δείχνουν για παράδειγμα ποια η συνεισφορά του κλάδου στο ΑΕΠ ή τη συμβολή του στα φορολογικά έσοδα της επίμαχης περιόδου, δεν μπορεί να μην μπει κανείς στον πειρασμό να σημειώσει ότι οι εισπράξεις ΦΠΑ τη συγκεκριμένη δεκαετία δεν είναι ανάλογα «ανθεκτικές». 

Σε ανάλογη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς παρατηρείται ότι η μεγαλύτερη μεταβολή δαπανών των νοικοκυριών, σε σχέση με την προηγούμενη έρευνα (2017), παρατηρείται σε ξενοδοχεία, καφενεία και εστιατόρια (αύξηση 5,1%) και ακολουθούν οι δαπάνες για υγεία (αύξηση 4,5%) και για αναψυχή και πολιτισμό  (αύξηση 2,9%).  Μόνο τυχαίο δεν είναι, έτσι, ότι αν και οι επίμαχες δαπάνες έχουν την ίδια πτωτική τάση με τις υπόλοιπες δαπάνες των νοικοκυριών σε σύγκριση με το 2008, η ταχύτητα μείωσης τους είναι πολύ μικρότερη από αυτές π.χ. για μεταφορές, ρούχα- παπούτσια, επικοινωνίες.